Graham Hill (iki kere Dünya Formula 1 Şampiyonu ve Le Mans 24 Saat’in galibi), Kasım 1965’te İngiltere’deki RAC Rallisi başlarken bir Longines kronometresiyle.
1950-1985
Ralli sürücüleri yapay bir oyun alanında kapalı bir pistte değil, her türlü hava koşulunda kamu yollarında, asfaltta, çakılda, karda ve buzda yarışırlar. Kullandıkları araçlarsa karmaşık yarış arabaları değil, ufak tefek modifikasyonlar yapılmış sedan veya spor arabalardır. Tipik bir ralli parkuru, asıl yarışın gerçekleştiği bir dizi kısa (maksimum 50 km/31 mil), zamanlı “özel etaptan” ve ralli araçlarının belirli sürede bir sonraki yarış etabına sürülmesi gereken “normal etaplardan” oluşur. Eğer bir etap zamanında tamamlanmazsa, ceza uygulanır. Bu nedenle sürücünün yetenekli bir navigatöre ihtiyacı vardır.
İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra yeniden başlayan ilk ralli, dünyanın en zorlu yarışlarından biri olan 1946 Coupe des Alpes oldu. Bu yarışta sürücüler, Fransız Alplerinin yüzlerce yüksek geçidinde, dağ yollarının tırmanış ve inişlerinde 4.500 kilometre (2.796 mil) boyunca araç sürdüler. Alpine A110 aracıyla 1969 yarışını kazanan Fransız kopilot Jean-François Jacob’ın yorumu şöyleydi: “Hızla birbiri ardına gelen rakım farkları, en deneyimli canlının bile sınırlarını zorlar. Kulaklarınız çok ağrıyor.” Yarış, yağmurla ıslanmış tehlikeli yollarıyla Eylül ayında yapılmıştı. Heyelanlarla ani ve öngörülemeyen kaya yuvarlanmaları, en beklenmedik yerlerdeki en tehlikeli tuzaklar olmuştu. Kar ise tehlikelere tehlike eklemişti. Navigatör Jacob, bu konuda; “Yalnızca çok yüksek irtifalarda kar yağar ve çok geçmeden en sağlam lastiklere bile meydan okuyan tehlikeli bir bulamaca dönüşür. Mekanik sistemlerin yarattığı tehlikeler, araçları pes etme noktasına sürükler. Bu denli uzun yolculuğun gerilimi, kaderin kaçınılmaz darbeleri, (…) uykuyu ve bitkinliği tetikler. Ardından da çılgınca umutlar ve hayaller gelir. Sonucundaysa birçok hayal kırıklığı... Ama bir o kadar da unutulmaz hatıralar yaratılır,” diye yazıyor.
İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra yeniden başlayan ilk ralli, dünyanın en zorlu yarışlarından biri olan 1946 Coupe des Alpes oldu. Bu yarışta sürücüler, Fransız Alplerinin yüzlerce yüksek geçidinde, dağ yollarının tırmanış ve inişlerinde 4.500 kilometre (2.796 mil) boyunca araç sürdüler. Alpine A110 aracıyla 1969 yarışını kazanan Fransız kopilot Jean-François Jacob’ın yorumu şöyleydi: “Hızla birbiri ardına gelen rakım farkları, en deneyimli canlının bile sınırlarını zorlar. Kulaklarınız çok ağrıyor.” Yarış, yağmurla ıslanmış tehlikeli yollarıyla Eylül ayında yapılmıştı. Heyelanlarla ani ve öngörülemeyen kaya yuvarlanmaları, en beklenmedik yerlerdeki en tehlikeli tuzaklar olmuştu. Kar ise tehlikelere tehlike eklemişti. Navigatör Jacob, bu konuda; “Yalnızca çok yüksek irtifalarda kar yağar ve çok geçmeden en sağlam lastiklere bile meydan okuyan tehlikeli bir bulamaca dönüşür. Mekanik sistemlerin yarattığı tehlikeler, araçları pes etme noktasına sürükler. Bu denli uzun yolculuğun gerilimi, kaderin kaçınılmaz darbeleri, (…) uykuyu ve bitkinliği tetikler. Ardından da çılgınca umutlar ve hayaller gelir. Sonucundaysa birçok hayal kırıklığı... Ama bir o kadar da unutulmaz hatıralar yaratılır,” diye yazıyor.
Motor yarışları onun hayatında zenginleştirici bir deneyimdi. Kopilot şöyle özetliyordu: “Sağlam dostluklar kurdum, saygın ve sadık rakiplerle tanıştım. Öte yandan hoşgörüsü ve sağduyusu, ayak tabanıyla fren pedalı arasındaki mesafe kadar bile olmayan, heyecanlı ve tehlikeli birçok aptalla da karşılaştım.” Longines, Coupe des Alpes, Monte-Carlo Rallisi (bir sonraki bölüme bakın), Büyük Britanya RAC Rallisi, Portekiz’deki TAP Rallisi, Finlandiya’daki Thousand Lakes rallisi ve Afrika’daki Fildişi Sahili Bandama Rallisi yarışlarının zaman tutuculuğunu üstlendi. Longines, rallilerde zaman tutmaya yönelik olarak Printogines adını verdiği, sekiz günlük güç rezervine sahip saatle çalışan bir kayıt cihazı geliştirdi. Her yarışmacıya, her kontrol noktasında bir yuvaya okutacakları birer kart verildi. Bir düğme, kaydı başlatıyordu. Cihazın içinde kalan kontrol şeridinde de aynı gösterge işaretleniyordu. Bu kağıt şerit sayesinde organizatörler, cezaları ve sınıflandırmaları doğru şekilde yapabiliyorlardı. Zamanlama ekipmanı açık havada bulunuyordu ve 50°C'yi (122°F) bulan sıcaklıklarda bile hassasiyetle çalışmaya devam etmesi gerekiyordu.
Printogine cihazları her yıl dünyayı dolaşıyorlardı. Monte-Carlo Rallisinden, Yunanistan’daki sıcak Acropolis Rallisine,
Kanada’daki 4.000 Mil Rallisinden Büyük Britanya RAC Rallisine, dünyanın dört bir yanında zaman tutuyorlardı. İsviçre Otomobil Kulübü Resmi Zaman Tutucusu Edmond Evard, Longines cihazlarıyla ilgili şöyle yazmıştı: “O zamana kadar çok az sayıda üretici yeterince güvenli ve kurallarca belirlenen hassasiyete hiç olmazsa denk bir kayıt cihazı üretebilmişti.”
1970’li yıllarda Printogines’in son derece hassas elektronik versiyonunu ürettiğindeyse Longines, Dünya Şampiyonası Serisi’ndeki tüm Ralliler için Resmi Zaman Tutucusu seçilmişti.
Printogine cihazları her yıl dünyayı dolaşıyorlardı. Monte-Carlo Rallisinden, Yunanistan’daki sıcak Acropolis Rallisine,
Kanada’daki 4.000 Mil Rallisinden Büyük Britanya RAC Rallisine, dünyanın dört bir yanında zaman tutuyorlardı. İsviçre Otomobil Kulübü Resmi Zaman Tutucusu Edmond Evard, Longines cihazlarıyla ilgili şöyle yazmıştı: “O zamana kadar çok az sayıda üretici yeterince güvenli ve kurallarca belirlenen hassasiyete hiç olmazsa denk bir kayıt cihazı üretebilmişti.”
1970’li yıllarda Printogines’in son derece hassas elektronik versiyonunu ürettiğindeyse Longines, Dünya Şampiyonası Serisi’ndeki tüm Ralliler için Resmi Zaman Tutucusu seçilmişti.
Akropolis Rallisi'nde zaman tutma, Atina (Yunanistan), 1965.
Alfa Romeo TZ Zagato, Rallye des Roses’ın başlangıcında, Antibes (Fransa), 1966.
Galipler Jean-François Jacob ve Jean Vinatier, Longines zaman tutma noktasında Alpine A110 1600 ile; Coupe des Alpes, 1968.